Heilige grond. Mozes trok zijn schoenen uit. Ook Jozua liet zijn sandalen staan bij het betreden van heilige grond. Wie ben ik om mijn schoenen aan te houden? We kunnen proberen onze voeten schoon te vegen. Een beetje glim en glam toevoegen. Maar wat blijft zijn onze eigenwaan en zelfpreservatie. Dit is hoe wij het gaan doen, het plan van aanpak ligt al klaar... Doe je schoenen uit, Veralie. De wegen die jij wilt gaan, zijn niet mijn wegen. Leg af je plan van aanpak en wacht op mij... Jouw wil wordt vervormd naar Mijn wil, jouw zicht op de wereld naar Mijn zicht op de wereld. Dan zullen jouw daden Mijn daden zijn en jouw moeite zal Mij verheerlijken. Jouw daden zijn Mijn daden en jouw moeite verheerlijkt Mij. Schoenen uit. Ga met God. Laat Hem je leiden.
Restore us again, God our Saviour, and put away your displeasure towards us. Will you be angry with us for ever? Will you prolong your anger through all generations?
Will you not revive us again, that your people may rejoice in you?
...
Love and faithfulness meet together; righteousness and peace kiss each other.
Faithfulness springs forth from the earth, and righteousness looks down from heaven.
The Lord indeed will give what is good, and our land will yield its harvest.
Righteousness goes before him and prepares the way for his steps.
Een korte gedachte om met jullie te delen. Wie deelt jouw tijd in? Word je voor je gevoel gedreven door allerlei verplichtingen die je hebt? Wat maakt waar jij je tijd aan besteedt?
Zouden we niet gelukkiger leven als we, in plaats van te kijken naar wat wij willen doen, hoe, wat en wanneer, naar God kijken en Hem vragen wat we mogen doen en hoe en wanneer? Ik kwam tot de ontdekking hoe ik de laatste tijd ontzettend op mezelf gericht was als het gaat om tijd doorbrengen met God. Zeggen we allemaal niet zo vaak: 'Nee God, nu kan het echt niet. Ik heb het echt te druk. Misschien vanavond, of morgen? Wilt u me wel dubbel zegenen, want ik zie door de bomen het bos niet meer.' Terwijl God daar is, Hij staat klaar om je te helpen, je toe te rusten voor wat komen gaat... rennen wij keihard aan Hem voorbij. Is dat niet het moment waar de "christelijke logica" in komt zetten? Moeten wij, in plaats van te vergeten wie ons heeft gemaakt én de wereld waarin wij leven, Degene die ons vasthoudt waar wij ook doorheen gaan en die altijd bereid is te vergeven als wij het al te lang zelf geprobeerd hebben, ons niet juist naar Hem keren als het leven ons overspoelt?
'Heer, laat mij rusten aan uw voeten. Mag ik kracht op doen om deze dag juichend te volbrengen? U gaat met mij, dankuwel daarvoor. Ik weet dat ik er niet alleen voorsta. Wilt U mij helpen elke situatie te overleggen met U, zodat ik niet langer zal vertrouwen op mijn eigen inzicht? Dat ik mijn verantwoordelijkheden glansrijk zal volbrengen, zodat ik door mijn trouw zal getuigen van Uw trouw en door mijn liefde van Uw liefde. Dit moment, hoe lang of kort het ook is, is van U en mij. Alles verstomt. U spreekt. Door Jezus mag ik naderen voor Uw troon, U hebt ons al een plek toegekend in de hemel. Mogen wij, als hemelburgers op aarde, uw vrede bewaren in ons hart en in onze wereld. Wilt U weer Heer en Meester van mijn tijd zijn? Amen.'
I will lead the blind by ways they have not known,
along unfamiliar paths I will guide them;
I will turn the darkness into light before them
and make the rough places smooth.
These are the things I will do; I will not forsake them.
